Sieraden kunnen, met het juiste onderhoud, een lange tijd meegaan. Dit is algemeen bekend, maar er zijn maar heel weinig mensen die stilstaan bij wat dit kan betekenen. Zo heb ik zelf een bijzondere ervaring met een zeer oude ring die ik van mijn oma heb geërfd. Een ervaring waarvan mijn overgrootoma, toen zij de ring kocht in 1949, zich nog geen voorstelling kon maken.

Ik kon altijd bijzonder goed overweg met mijn oma. Onze hele familie is heel erg close, mijn zus en ik spreken elkaar wekelijks, mijn moeder spreek ik bijna dagelijks en mijn vader komt elke week wel een kop koffie drinken om het laatste nieuws weer eens door te spreken. Maar met mijn oma had ik op de één of andere manier een echte klik. Voordat ze in 2014 overleed ging ik vaak bij haar langs en praatten we over van alles en nog wat.
Toen ze overleed waren we natuurlijk enorm aangeslagen. Dat spreekt voor zich. Mijn ouders hadden ineens heel veel te regelen (mijn moeder is enig kind) en ik en mijn zus hielpen waar we konden. Nadat alles was geregeld en we een paar weken verder waren, kwam mijn moeder ineens bij mij thuis langs. Eerst praatten we over hoe het met ons allebei ging en hoe het met de (klein)kinderen ging. Een gesprek zoals altijd.
Daarna haalde mijn moeder ineens een envelop uit haar tas met daarop een geschreven woord. Ze keek me heel serieus aan en zei dat oma mij nog wat had nagelaten. Mijn moeder schoof de envelop over de tafel naar mij toe en ik zag dat mijn naam op de voorkant geschreven was in oma’s handschrift. Ik trok de envelop voorzichtig open, bang dat de inhoud eruit zou vallen, en zag dat er een beeldschone ring in zat met een heldergroen kristal aan de voorkant. De tranen schoten me in de ogen op het moment dat ik de ring herkende als één van oma haar ringen. Ik had de ring om haar vinger gezien bij feestjes en verjaardagen en ik wist dat zij de ring had geërfd van haar moeder. Mijn moeder legde uit dat het speciaal in oma haar testament was vastgelegd dat ik deze specifieke ring moest krijgen na haar overlijden.
Mijn moeder vertelde me dat oma de ring had geërfd van mijn overgrootoma die de ring in 1949 had gekocht bij een plaatselijke juwelier. De ring was, op het moment dat ik hem kreeg, dus alweer 65 jaar in de familie. Een heel bijzonder erfstuk dus. Ik vroeg mijn moeder nog of ze het niet erg vond dat zij de ring niet kreeg, maar mijn moeder zei meteen dat oma het zo wilde en dat het zo moest zijn.
’s Avonds zat ik met Kasper en de kinderen op de bank en Fleur greep meteen naar de ring. Ik nam haar op schoot en vertelde haar dat de ring ooit van haar zou zijn. Misschien een beetje een lugubere gedachte (voornamelijk voor mij, Fleur snapt er gelukkig nog niks van), maar wel de waarheid. En ergens ook een hele mooie gedachte. Dat zij dit aandenken aan mij ooit bij zich zal dragen, zoals ik het nu bij me mag dragen in nagedachtenis aan mijn oma.

Het leven is al duur genoeg en goedkope sieraden zijn bijna overal wel te vinden tegenwoordig, maar er gaat nog altijd niks boven een sieraad dat jarenlang mooi blijft. Het is misschien wat duurder, maar dan haal je er ook veel meer jaren plezier uit. Iets waar mijn overgrootoma in 1949 niet bij stilstond en iets waar ik vandaag de dag, wanneer ik een sieraad koop, misschien ook niet bewust bij stilsta. Misschien dat mijn achterkleinkinderen over tig jaar wel een sieraad van mij dragen als erfstuk en hier dan op deze manier over nadenken. Tegen die tijd ben ik er niet meer, maar het sieraad dat ik in mijn leven koop nog wel. Misschien toch wel goed om hier wat bewuster over na te denken bij het kopen van een sieraad…



© 2008 - 2024 It’s Beautiful Juwelier Ommen | Sieraden, horloges en meer | sitemap | rss